Աշխարհահռչակ շատ ու շատ ֆուտբոլիստներ մինչ փառքի հասնելն անցնում են բազմաթիվ փորձությունների միջով: Երբ ծանոթանում ես այդ պատմություններին, հասկանում ես, որ մեծ կամք ու ձգտում է պետք այդ ամենը հաղթահարելու համար: Այդպես, նույնիսկ ավելի բարդ է հայկական իրականությունում, չէ՞ որ այստեղ առաջանում է նաև զինվորական ծառայության խնդիրը: Մեծ թվով պատանիներ, տարիներ շարունակ նվիրվելով մարզաձևին, ստիպված են լինում իրենց պարտքը տալ հայրենիքին, իսկ այդ 2 տարին «ոսկե» ժամանակահատված է ֆուտբոլիստի համար: Բարդ ճանապարհ է անցել նաև Տիգրան Բարսեղյանը՝ ֆուտբոլիստ, որ այսօր խաղում է Ղազախստանի ուժեղագույն թիմում և Հայաստանի հավաքականի առաջատարներից մեկն է: Նրա պատմությունը երբեք չհանձնվելու օրինակ կարող է դառնալ շատերի համար:

«Հայրս խաղի էր, երբ ես ծնվեցի: Մեքենայով վերադառնում էր տուն, երբ ռադիոյով հայտնեցին, որ շնորհավորում են Աշոտին, տղա է ունեցել: Զանգեց մայրիկին և հարցրեց՝ որդի՞ է ունեցել, պատասխանեցին՝ այո-այո: Մեկ ամիս անց գնացի Բեյրութ»,- պատմում է Տիգրան Բարսեղյանը: Նրա մանկության մի մասն անցավ Լիբանանի մայրաքաղաքում, քանի որ այնտեղ էր հանդես գալիս հայրը՝ Աշոտ Բարսեղյանը: Վերջինս Հայաստանում ճանաչված ֆուտբոլիստ էր, ռմբարկուական մի քանի ռեկորդների հեղինակ, որոնք մինչ օրս չեն գերազանցվել: Տիգրանն էլ կարծես այլ ելք չուներ, պետք է գնար հոր հետքերով: «Ինձ գնդակ տվեցին, և ես դրանով քնում ու զարթնում էի: Փոքր դաշտ կար Բեյրութի մեր տան մոտակայքում, այնտեղ էլ սկսեցի խաղալ: Հայրս խաղակոշիկներ գնեց ինձ համար, որոնք պահում եմ մինչ օրս»,- նշում է Տիգրանը:

5 տարեկան էր, երբ վերադարձան Հայաստան: Դարասկզբին, երբ նոր-նոր էր ձևավորվում «Բանանց» (ներկայիս «Ուրարտու») ակումբի մանկապատանեկան դպրոցը, Տիգրանը սկսեց մարզվել այնտեղ: Նրա, ինչպես նաև մի քանի այլ տարիքային խմբերին մարզում էր Աշոտ Բարսեղյանը, հենց ով էլ այդ ֆուտբոլիստներին հավաքագրել էր Երևանի տարբեր դպրոցներից: Տիգրանը համարյա միշտ մարզվել ու խաղացել է իրենից բարձր տարիքային թիմերում, խոսք է գնում նույնիսկ 2-3 տարի մեծ խաղացողների հետ հանդես գալու մասին: Ապագա ֆուտբոլիստն այդպես ավելի կոփվեց և կատարելագործվեց: «Ինչ ինձ հիշում եմ, հայրս է եղել գլխավոր մարզիչս: Նա ամենաշատն իմ նկատմամբ էր խստապահանջ: Եղան ժամանակներ, երբ այլևս չէի դիմանում, ասում էի՝ չեմ ուզում, դժվար է և այլն, բայց հետո հասկացա, որ առանց այդպիսի մոտեցման որևէ արդյունքի չէի հասնի»,- ասում է Տիգրանը:

Զինվոր-ֆուտբոլիստը

Ամեն ինչ գնում էր իր հունով, Տիգրանն առաջատար ֆուտբոլիստ էր բոլոր տարիքային թիմերում, հասավ մինչև 2-րդ թիմ: Այդ ընթացքում սկսեց հրավիրվել նաև Մ-17 և Մ-19 հավաքականներ: Նրան աստիճանաբար ներգրավվում էին նաև գլխավոր թիմ, խաղացողը 2010 ու 2011 թվականներին մասնակցեց ակումբի արտասահմանյան հավաքներին, նաև որոշակի խաղաժամանակ էր ստանում Բարձրագույն խմբում: Այդ ամենին վերջ դրվեց 2011-ի ամռանը, երբ ակումբը որոշեց հրաժարվել նրա ծառայություններից, այլևս չհրավիրվեց նաև Մ-19 հավաքական: Դա նշանակում էր՝ հարկավոր է մոռանալ ֆուտբոլի մասին և նախապատրաստվել բանակ այդ տարվա ձմռանը զորակոչվելուն: «Շատ հիասթափված էինք, անտանելի օրեր էին: Ես էլ այդ ամենից հետո հեռացա ակումբից: Ամբողջ կյանքս ներդրել էի տղայիս հաջողության հասցնելու համար, բայց արի ու տես, որ մեկ օրում ամեն ինչ փլուզվեց: Եթե նա մնալու և տարկետում ստանալու արժանի չլիներ, առաջինը ես դեմ կլինեի դրան: Բայց բոլորը կփաստեն, որ Տիգրանը ցանկացած տարիքային թիմում առաջատար ֆուտբոլիստ է եղել»,- նշում է Աշոտ Բարսեղյանը:

Վանաձորից մինչև «Բարսելոնայի» ակադեմիա. 30-ամյա Վահան Մարտիրոսյանի հետաքրքիր պատմությունը, Վիլյան, Զլատանն ու երկու երազանքները

Տիգրանի կարիերան փրկեց «Գանձասար» (ներկայիս «Գանձասար-Կապան») ակումբը: Գործադիր տնօրեն Վլադիկ Առաքելյանի միջնորդությամբ՝ պիտի 6 ամիս խաղար կապանյան ակումբի երկրորդ թիմում, հետո ծառայության անցներ հենց այդ քաղաքում՝ միաժամանակ շարունակելով մարզվել և խաղալ Սյունիքը ներկայացնող ակումբում: Հայրը գնաց որդու հետևից: Աշոտ Բարսեղյանը, որը որպես գլխավոր մարզիչ արդեն ճանաչված մասնագետ էր Հայաստանում, համաձայնեց գլխավորել «Գանձասար-2»-ը, որպեսզի այնտեղ մարզի որդուն: Մարզիչն ասում է․ «Ֆուտբոլիստների 99%-ը նման որոշումներից հետո ֆուտբոլ այլևս չի խաղում: Բայց մենք ունեինք նպատակ, որին պիտի հասնեինք: Առաջին հերթին, գնում էինք անարդարության դեմ: Սա երևի Աստծո պատրաստած փորձությունն էր, որ Տիգրանը հասկանա՝ պիտի տանջվի ու չարչարվի արդյունքի հասնելու համար»:

Տիգրանը համատեղեց ծառայությունն ու ֆուտբոլը: Առաջին խմբի այդ և հաջորդ տարվա առաջնություններում 9-ական գոլ խփեց: Երբեմն մասնակցում էր նաև առաջին թիմի հանդիպումներին, երբ այն հաջորդաբար գլխավորեցին Աբրահամ Խաշմանյանը, Սամվել Սարգսյանն ու Սևադա Արզումանյանը: Տիգրանն ընտելացավ նաև զինվորական կարգավիճակին, նույնիսկ հաջողություններ արձանագրեց: Նրա ստորաբաժանումը մի օր վազքային մրցման էր մասնակցում, վազքի ընթացքում հարկավոր էր տանել նաև կցված զենքը: Տիգրանին բավականին ծանր զենք էր բաժին հասել, ճանապարհն էլ բարդ էր ու երկար: Սակայն դա նրա համար խնդիր չէր: Դեռ ավելին, երբ տեսավ, որ ընկերներից երկուսն այլևս չեն կարողանում շարունակել, վերցրեց նրանց զենքերը նույնպես ու օգնելով հասցրեց վերջնագիծ: Հրամանատարական անձնակազմը հիացած էր զինվոր-ֆուտբոլիստի այսպիսի պատրաստականությամբ, ինչի արդյունքում էլ Բարսեղյանը պարգևատրվեց «Լավագույն զինվոր-մարզիկ» կրծքանշանով:

Հայր և որդի, կարելի է ասել, միասին անցկացրին ծառայությունը: Աշոտ Բարսեղյանը հասցնում էր նաև կարգի բերել որդու զինվորական հագուկապը, նրան ապահովել հնարավոր ամեն ինչով: «Բանակից հետո փոխվեց բնավորությունս: Էլ երբեք չեմ ասում՝ ես հոգնեցի և վերջ: Եթե հաղթահարում ես քո առջև գտնվող արգելքը, հետագայում ամեն ինչ ավելի լավ է լինում: Եթե ինքդ քեզ չհավատաս, ուրիշ ոչ ոք քեզ չի հավատա»,- հավաստիացնում է Տիգրանը: Հայրը շարունակում է․ «Նրան միշտ ասել եմ, որ պետք է տղա լինես: Ինչքան քեզ խփեն, այնքան պիտի ապացուցես, որ կարող ես բարձրանալ ու ֆուտբոլ խաղալ: Չնայած բոլոր բարդություններին՝ ես հպարտ եմ, որ իմ որդին ծառայել է իր երկրի համար»: Ծառայության վերջին ամիսներին Սևադա Արզումանյանի օրոք դարձավ առաջին թիմի լիիրավ անդամ ու նվաճեց առաջնության բրոնզե մեդալ:

Առաջընթաց, Եվրոպա և հերթական փորձությունը

Տիգրանն ապացուցելու շատ բան ուներ, ուստի զորացրվելուց անմիջապես հետո անցավ թիմի փնտրտուքի: Ի վերջո տեղափոխվեց «Միկա»: Ֆուտբոլիստը հիշում է․ «Երբ զորացրվեցի բանակից, միայն «Միկան» հավատաց իմ ուժերին: Կարելի է ասել՝ «Միկան» ինձ երկրորդ կյանք պարգևեց»: Հետաքրքիր է, որ Բարսեղյանը ձմռանը Կիպրոսում կայացած հավաքի ժամանակ 2 հանդիպում անցկացրեց Եկատերինբուրգի «Ուրալի» կազմում: Ռուսական թիմը, որի գլխավոր մարզիչն Ալեքսանդր Տարխանովն էր, նրա օգնականը՝ Պողոս Գալստյանը, կադրային խնդիրներ ուներ, ուստի ընկերական խաղերի համար 4 ֆուտբոլիստների ընդգրկեց «Միկայից», սակայն նրանցից միայն Տիգրանը 2 մրցավեճի մասնակցեց: «Միկայի» այդ ժամանակվա գլխավոր մարզիչ Արամ Ոսկանյանը հիշում է․ «Ռուսական թիմում շատ գոհ էին մեր ֆուտբոլիստների խաղից, հատկապես Տիգրան Բարսեղյանից: Ես հետևում էի այդ հանդիպումներին ու տեսնում, որ Տիգրանը չի զիջում «Ուրալի» ֆուտբոլիստներին, դեռ ավելին՝ որոշներին գերազանցում էր: Շշուկներ կային, որ «Ուրալը» ցանկանում է հրավիրել Բարսեղյանին, սակայն ամեն ինչ մնաց խոսակցությունների մակարդակի վրա»:

Հայազգի ծագող աստղը՝ NBA-ի ակումբների թիրախում. Ո՞վ է Գարի Չիվիչյանը

Բարսեղյանը հետագա 1,5 տարում հրաշալի հանդես եկավ: Նա լիովին բացահայտեց իր որակները «Միկայում», որը հարձակողական և գրավիչ ֆուտբոլ էր ցուցադրում: «Երբ Տիգրանը եկավ «Միկա», առաջին օրից էլ զգացվում էր նրա նպատակասլացությունն ու աշխատասիրությունը: Նա ուներ բնածին մեծ ուժ, ագրեսիվություն: Տիգրանին ավելի շատ օգտագործում էի աջից, նաև ենթահարձակվողի դիրքում, բայց ոչ՝ ձախից: Խաղալով աջից՝ լավ էր տեղափոխվում կենտրոն ու հարվածում: Նրանում, որ հասավ հաջողությունների, ամենամեծ ավանդը հենց իրենն է: Չէի ասի, թե մեծ տաղանդ էր, սակայն ուներ ձգտում և մեծ ցանկություն, ինչն ամենակարևորն է»,- նշում է Ոսկանյանը: 2015/16թթ․ մրցաշրջանն անցկացրեց «Գանձասար-Կապանում», 2016 թվականին իրականացրեց իր գլխավոր երազանքը՝ հրավիրվելով Հայաստանի ազգային հավաքական: Նույն տարվա հունիսին խփեց նաև առաջին գոլը, երբ ընկերական խաղում գրավեց Էլ Սալվադորի ընտրանու դարպասը (4-0): Ուշագրավ է, որ հավաքականն այդ ժամանակ մարզում էր Վարուժան Սուքիասյանը՝ մասնագետ, որի օրոք Տիգրանի հայրը՝ Աշոտ Բարսեղյանը, «Բանանցի» կազմում 1992 թվականին դարձել էր Հայաստանի գավաթակիր:

«Եթե ուզում ես՝ եվրոպական ինչ-որ դուռ բացվի քո առջև, պարտադիր է հավաքականում հանդես գալը»,- ասում է Բարսեղյանը: Եվ, իրոք, ընտրանու ֆուտբոլիստ լինելն օգնեց նրան կարիերայում կատարելու հերթական քայլը՝ դեպի արտասահման: Տեղափոխվեց Հյուսիսային Մակեդոնիայի «Վարդար», որտեղ հանդես էր գալիս նաև Հովհաննես Համբարձումյանը: Թվում էր՝ եկել է Եվրոպան գրավելու ժամանակը, սակայն իրականում հերթական փորձության պահն էր: Տիգրանը բաց թողեց մրցաշրջանի առաջին հատվածը, քանի որ սրտի թեթև կարգի առիթմիա ուներ, ստիպված էր վիրահատության ենթարկվել ու ապաքինման գործընթաց անցնել: Ակումբների մեծամասնությունը տվյալ դեպքում կհրաժարվի լեգեոներ ֆուտբոլիստից, որը պայմանագիր կնքելուց հետո դեռ մեկ խաղ էլ չէր անցկացրել թիմում: Սակայն «Վարդարը» հավատաց ու սպասեց նրան: Խաղադաշտ վերադարձավ 2017-ի փետրվարին ու արդեն երկրորդ խաղում դարձավ գոլի հեղինակ՝ գրավելով չեմպիոնության համար պայքարում «Վարդարի» գլխավոր մրցակցի՝ «Շկենդիայի» դարպասը: Մրցավեճից հետո հուզված էր․ «Երբ քեզ վստահում են այսքան ժամանակ չխաղալուց հետո, ուզում ես ամեն ինչ անել, որ արդարացնես մարզիչների ու երկրպագուների սպասելիքները: Այդ գոլը ես չխփեցի, այլ Աստված օգնեց ինձ»:

«Հայկական Հալկի» պատմական գոլը և «Վարդարի» պատմական նվաճումը

«Վարդարն» այդ առաջնությունում դարձավ երկրի չեմպիոն, Բարսեղյանն անցկացրած 16 խաղում խփեց 7 գոլ, կատարեց 4 արդյունավետ փոխանցում: Տրանսֆերային արժեքը 150 հազար եվրոյից հասավ 750 հազարի: Բայց գլխավորը դեռ առջևում էր: «Վարդարն» իր պատմության մեջ առաջին անգամ ձեռք բերեց Եվրոպա լիգայի խմբային փուլի ուղեգիր: Թիմը մինչ այդ դուրս էր մնացել Չեմպիոնների լիգայի որակավորման փուլից, Բարսեղյանը 2-րդ փուլում հասցրել էր գոլ խփել շվեդական «Մալմյոյին»: Դե իսկ Եվրոպա լիգայի խմբային փուլ մտնելու ճանապարհին «Վարդարին» սպասում էր ահեղ «Ֆեներբախչեն»՝ համալրված Կառլոս Կամենիով, Մարտին Շկրտելով, Մատյո Վալբուենայով, Ռոբին վան Պերսիով և այլ աստղերով: Հյուսիսմակեդոնական թիմը սեփական հարկի տակ հաղթեց 2-0 հաշվով, Տիգրանը դարձավ գոլի հեղինակ: «Ոչ մի զգացողություն չեմ փոխի նրա հետ, ինչ զգացի այդ գոլից հետո: Այդ հանդիպման համար հատուկ խաղակոշիկներ էի պատվիրել․ աջին Հայաստանի դրոշն էր, ձախին՝ «Վարդարի»: Երբ գոլ խփեցի, համբուրեցի խաղակոշիկս: Չէի էլ կարող պատկերացնել, որ մի օր կգրավեմ մանկությանս ամենասիրելի դարպասապահներից մեկի՝ Կամենիի պաշտպանած դարպասը»,- հիշում է ֆուտբոլիստը: «Վարդարը» Թուրքիայում առավելության հասավ 2-1 հաշվով, թիմակիցը Տիգրանի փոխանցումից հետո խփեց հանդիպման վճռորոշ գոլը:

Բարսեղյանի գոլը «Ֆեներբախչեի» դարպասը՝

Խմբային փուլում 6 խաղ ու ընդամենը 1 միավոր: «Վարդարը» երկրի հաջորդ առաջնությունում բավարարվեց 2-րդ հորիզոնականով: Տիգրանը 31 մրցավեճում 9 անգամ հասավ հաջողության: 2017 թվականի արդյունքներով ճանաչվեց Հայաստանի 2-րդ լավագույն ֆուտբոլիստ՝ հետ մնալով միայն Հենրիխ Մխիթարյանից: 2018/19թթ․ մրցաշրջանն էլ սկսեց «Վարդարում», 7 խաղում 4 գոլ խփեց, սակայն հասկացավ, որ հեռանալու ժամանակն է: Թիմի կազմը երիտասարդացել էր, պատվախնդիր նպատակներ այլևս չկային: «Վարդարը» Եվրոպա լիգայի որակավորման փուլում պարտվեց «Փյունիկին»: Ակումբը լքեց նաև Համբարձումյանը: Այդուհանդերձ, «Վարդարը» միշտ կհիշի այս խաղացողներին, որոնց մեծագույն օգնությամբ հաջողվեց պատմություն կերտել: ««Վարդարը» գուցե 50 կամ 100 տարի այդպիսի արդյունքի այլևս չհասնի»,- կարծում է Բարսեղյանը:

VNews-ի ֆիլմը «Վարդարի» եվրոպական սխրանքի մասին՝

Այդ ընթացքում մշտապես հրավիրվում էր նաև հավաքական, սակայն ամրապնդվել չէր ստացվում: Նա «Վարդարում» հաճախ էր գործում կենտրոնական հարձակվողի դիրքում, նաև՝ 2 եզրերից: Հավաքականում մեծ էր մրցակցությունն իր սիրելի աջ եզրում, որտեղ կային Արաս Օզբիլիս, Էդգար Մանուչարյան, հետո էլ՝ Սարգիս Ադամյան: Մեծ խնդիրներ էին առկա հարձակման կենտրոնում, հիմնականում հենց որտեղ էլ նրան տեսնում էին նախ Արթուր Պետրոսյանը, ապա՝ Վարդան Մինասյանը: Բարսեղյանը 2017-2018թթ․ մասնակցեց 16 հանդիպման, բայց ընդամենը 7 անգամ ընդգրկվեց մեկնարկային կազմում: Ազգերի լիգայում հասցրեց նաև հաղթական գոլ խփել Լիխտենշտեյնի հավաքականի դեմ մրցավեճում: Սակայն այդ ամբողջ ընթացքում կար տպավորություն, որ մենք դեռ չենք տեսել Տիգրանի ամբողջ պոտենցիալը: Ժամանակը ցույց տվեց, որ չէինք սխալվում:

No Barseghyan – No Party

Խորվաթական «Հայդուկ» և «Ռիեկա», ռումինական և ասիական ակումբներ, նույնիսկ՝ Կազանի «Ռուբին»․ սա փոքր ցանկն է այն թիմերի, որոնք 2019 թվականի հունվարին հետաքրքրված էին Բարսեղյանի ծառայություններով: Բայց ընտրություն կատարվեց մեկ այլ թիմի՝ ղազախական «Կայսարի» օգտին: Այդպիսի որոշումն առաջին հայացքից անհասկանալի էր, սակայն ֆուտբոլիստն ամեն ինչ պարզաբանեց․ «Գլխավոր մարզիչ Ստոյչո Մլադենովն ասաց, որ ցանկանում է խաղն իմ շուրջ կառուցել: Եթե ուրիշ մարզիչ լիներ, 100%, նույնիսկ 200%-ով չէի գնա «Կայսար», բայց նա, կարելի է ասել, ատամներով պայքարեց ինձ համար, ինչն ինձ շատ դուր եկավ»: Սա գերազանց որոշում էր: Տիգրանը սկսեց խաղալ իրեն շատ ավելի հոգեհարազատ աջ եզրում ու հերթով «ռմբակոծում» էր բոլոր թիմերի դարպասները: Եթե Հյուսիսային Մակեդոնիայում նրան «Հայկական Հալկ» էին անվանում, ապա Ղազախստանում ստացավ «Վագր» մականունը:

Ակումբ, որտեղ տաղանդները չեն իրականացնում իրենց ֆուտբոլային երազանքները․ «Ուրարտուի» մտահոգիչ ներկան

Եվ այսպես, նախորդ տարվա առաջնությունում անցկացրած 29 մրցավեճում էլ եղել է հիմնական կազմում, խփել 12 գոլ, կատարել 4 արդյունավետ փոխանցում: Ընդ որում, այդ գոլերը մեկը մյուսից գեղեցիկ էին՝ կատարված թնդանոթային ուժգնության հարվածներով: Նա ճանաչվեց առաջնության 3-րդ լավագույն ֆուտբոլիստ, առաջնության առաջատարն էր կատարած հաջող խաբսերի քանակով (288 փորձից հաջող է եղել 144-ը), կանոններն ամենաշատը խախտել են նրա նկատմամբ (ուղիղ 100 անգամ), բացի այդ, 3-րդ տեղն է գրավել հաղթած մենապայքարների թվով (690 մենապայքարից հաղթել է 309-ը): Հայ ֆուտբոլիստը հայտնվում էր համարյա ցանկացած տուրի խորհրդանշական հավաքականում: Պրեմիեր լիգայի պաշտոնական կայքը նույնիսկ գրեց․ ««Կայսարը» պետք է մտածի No Barseghyan – No Party գրությամբ շապիկներ տպելու մասին, որոնց նմանները նվիրված են եղել իտալացի ֆուտբոլային մաեստրո Անդրեա Պիռլոյին»: Այս ամենի «յուղոտ» վերջակետը դարձավ Ղազախստանի գավաթակիր դառնալը: Ընդ որում, «Տոբոլի» դեմ կիսաեզրափակիչ պատասխան հանդիպմանը հենց նրա գրանցած դուբլը թիմին դուրս բերեց եզրափակիչ: Առաջին հարվածը, որի օգնությամբ գնդակն ուղարկեց ադրբեջանցի դարպասապահի պաշտպանած դարպասը, պարզապես անհավանական էր:

Այդ ամենն անդրադարձավ նաև հավաքականում նրա ելույթների վրա, որտեղ վերածվեց առանցքային խաղացողի: ԵՎՐՈ 2020-ի ընտրական փուլի 8 հանդիպումներում եղավ մեկնարկային կազմում, դարձավ 3 գոլի և 4 արդյունավետ փոխանցման հեղինակ: Նա վերջապես հաստատվեց հավաքականում, սկսեց դրսևորել առաջատարի որակներ: Նրանում, որ ընտրանին այդ ընթացքում մի քանի տպավորիչ հաղթանակների հասավ, մեծ էր նաև Բարսեղյանի դերը: Դրանից էլ ավելի բարձրացավ այս խաղացողի տրանսֆերային արժեքը՝ հասնելով 1 մլն եվրոյի: Տարեվերջին էլ ճանաչվեց Հայաստանի 3-րդ լավագույն ֆուտբոլիստ:

Նրանով սկսեցին հետաքրքրվել էլ ավելի լուրջ ակումբներ, ընտրությունն այս անգամ կանգ առավ Ղազախստանի վերջին 6 տարիների չեմպիոն «Աստանայի» վրա, որը մինչ այս 1 անգամ մասնակցել է Չեմպիոնների լիգայի, 4 անգամ՝ Եվրոպա լիգայի խմբային փուլին: Նրա կազմում արդեն դարձել է երկրի սուպերգավաթակիր, առաջնությունում անցկացրած 3 խաղում իր ակտիվում է գրանցել 1-ական գոլ ու արդյունավետ փոխանցում, վերջին 2 հանդիպումներում ճանաչվել է թիմի լավագույն ֆուտբոլիստ՝ հիմնված Instat-ի տվյալների վրա: Երկրպագուների կողմից արժանացել է մարտ ամսվա լավագույն խաղացողի մրցանակին: Ի դեպ, «Աստանայում» գործում է ձախ եզրից, սակայն աստիճանաբար հարմարվում է նաև այդ դերին: Տիգրան Բարսեղյանը սեպտեմբերին կդառնա ընդամենը 27 տարեկան, նա դեռ շատ օգուտ կարող է տալ Հայաստանի հավաքականին, ինչպես նաև հանդես գալ էլ ավելի բարձրակարգ ակումբում:

Այս պատմությունն ավարտենք հենց Տիգրանի խոսքերով․ «Պետք է հավատալ երազանքներին ու երբեք չհանձնվել: Հենց դա է ինձ օգնել: Դժվար ճանապարհ եմ անցել: 2 տարի ծառայել եմ բանակում, հետո առողջական որոշ խնդիրների պատճառով ստիպված եղա 8 ամիս չխաղալ: Միշտ կլինեն մարդիկ, ովքեր կասեն՝ դու չես կարող անել այսինչ բանը: Պետք է հավատալ ոչ թե նրանց, այլ սեփական ուժերին: Երբ հաղթահարում ես խոչընդոտները, քեզ ավելի վստահ և ուժեղ ես զգում»:

Հայաստանի հավաքականի վերջին նորությունները

Միացի՛ր հայկական ամենասպորտային Instagram-ին:

---